Achter de geraniums

Steeds vaker merk ik dat moeder worden gelijk lijkt te staan aan achter de geraniums zitten. Alsof je eigen ik verdwijnt en je voortaan alleen nog maar door het leven gaat als 'de moeder van'. Ja, ik heb ook een hekel aan die 'mombag'.

Ik ben jong moeder geworden (heel bewust) en ik ben super trots op mijn kids, ik zou niet anders willen! Ik geniet van de momenten met ze en ik richt mijn hele leven zo in dat ze niets tekort komen en ik er zoveel mogelijk ben.  Maar ik ben ook gewoon nog ik, met mijn eigen behoeften en wensen en ik wil me af en toe gewoon even mezelf voelen en niet 'de moeder van'. Ik ben een echte levensgenieter en ik kan dan ook prima die combinatie maken tussen moederschap en mijn eigen feestje.

Enkele voorbeelden:

Toen ik vorig jaar aan een opleiding begon, bleek ik de enige in de groep met kinderen. Na een kennismakingsopdracht kwamen we terug in de groep en moesten we benoemen wat we van de ander nog wisten. Wat kwam er alleen maar over mij uit bij iedereen: ze is moeder... Ok, dank je, ik ben ook nog veel andere dingen.

Toen ik een keer op stap was sprak een vage bekende mij aan en ik vond hem al veel spontaner en enthousiaster dan normaal (niet dat we elkaar vaak zagen, maar toch). Na 5 minuten kwam hij erachter wie ik ook alweer was en zei hij de enorm opbeurende woorden: 'Ooh ik herkende je niet, normaal zie je er zo moederachtig uit'.

Moederachtig uitzien? Wat is dat!? Het niet alsof ik als Kim Kardashian op stap ga en overdag erbij loop als Ma Flodder. Het ligt redelijk in lijn met elkaar hoor. Conclusie: met de stempel moeder op mijn hoofd had hij een totaal ander beeld van mij.

Ik ging met mijn werk een week naar het buitenland, ik vond het super zwaar, maar in goed overleg en een hele hoop geplan en georganiseer ging ik toch. Mijn man had alles (redelijk) onder controle en gunde mij ook deze unieke kans. De reacties die ik kreeg... echt bijzonder. Weinig mensen vroegen echt hoe het was, ze hadden vooral medelijden met mijn partner. Die had het allemaal alleen moeten doen, dit deed ik toch zeker nooit meer en de kinderen hadden me zo gemist. Ik had hen verschrikkelijk gemist en ik was super trots op mijn man. Waarschijnlijk deed ik dit ook nooit meer, maar dat bepaal ik denk nog altijd wel zelf. Wat men voor het gemak vergat is dat mijn man veel reist voor zijn werk en minstens 1x per jaar met vrienden naar het buitenland gaat, al jaaaaren achter elkaar en ik dat soort dingen dan weer nooit doe. Dan sta ik er ook alleen voor en dan komt niemand langs om te vertellen hoe zwaar het is? 

Ik heb vriendinnen die in de kroeg bij elke scheet roepen 'ze heeft wel drie kinderen hé!', want stel je eens voor dat dat niet het eerste is wat men weet. Ik schaam me er totaal niet voor (even voor de duidelijkheid), ik vertel met liefde en plezier over mijn leven, maar ik ben niet alleen dat. Je roept toch ook niet steeds: 'Ze heeft wel een hond en twee konijnen hoor!' of 'Ze heeft wel twee zussen he!' Doen mannen dat ook bij elkaar? Ik vind het heerlijk om even een avondje mezelf te zijn en 's-ochtends vroeg weer lekker moeder te zijn.

Afgelopen vrijdagavond zat ik bij een bijzonder evenement: kinderdisco bij Monkeytown. Grote hal, fout licht, harde muziek en een hele hoop gillende oververhitte kinderen en gekleurde ballen. Niet bepaald mijn favoriete plek, maar de kinderen hadden er zo'n zin in en dan doe ik het graag. Met een wijntje erbij heb ik het goed naar mijn zin gehad, ondanks de omstandigheden. Maar ik kreeg er ook een beetje jeuk van, ik kreeg het gevoel van dit was het, alles voor de kinderen. Dadelijk lekker op tijd naar bed, want morgen hebben we weer een dag vol sportactiviteiten of weet ik wat voor schema van Pietje! Pratend over hoe het leven ooit was, ik voelde me bijna al afgeschreven, daar zo zittend. 

Misschien is het die eeuwige innerlijke onrust of nog mijn laatste restje 'jeugdigheid', maar ik ben daar echt nog niet aan toe. We regelen alles goed voor de kids, maar ook voor papa en mama. Die willen ook gewoon leuke dingen doen en daar zijn we heel trots op. Laat mij nog maar even mijn eigen ding doen, misschien ga ik over een paar jaar wel achter de geraniums.