Snip, snip ✂️

Drie is genoeg, toch? Wij hebben altijd een gezin van vier kinderen gewild, als kind leek me dat al geweldig. Maar als je ze krijgt wordt het toch andere koek, naast de helse bevallingen, is het ook gewoon hard werken om een gezin draaiende houden. Met ieder kind komt er een aantal balletjes bij om de in lucht te houden.

Dus na de geboorte van de derde kwam op een gegeven moment hét onderwerp ter sprake. Je moet weer een vorm van anticonceptie kiezen en dan is het de vraag wat willen we eigenlijk. Lang hebben we getwijfeld om toch voor een vierde kind te gaan, als het ons allemaal gegund is natuurlijk. Maar de praktische bezwaren stapelde zich op:

- past niet in de auto

- past niet in huis

- financieel steeds krapper

- het vinden van een oppas is nu al een uitdaging

- een weekendje weg kunnen zonder kids

- een weekendje weg met kids

Die bezwaren kun je trouwens opnoemen bij iedere keuze voor een kind, maar nu wogen ze wat zwaarder dan voorheen. Ook is er altijd nog de angst: wat als het niet goed gaat met het kind of met mij tijdens/door de zwangerschap. Nr.3 was wederom geen makkelijke baby, dus het was op een gegeven moment een uitgemaakte zaak: ons gezin is compleet, het is goed zo, we zijn gezegend met drie mooie gezonde kinderen.

En zowaar koos mijn man vrij makkelijk om een knipje te laten zetten, hij vond dat ik al zo'n polonaise aan mijn lijf had gehad, dat het nu zijn beurt was. Ik ben het er volledig mee eens hoor, maar dan heb je toch een topvent, of niet? Ik hoor alle neanderthalers alweer roepen nu.. 'Van mijn zaakje blijven ze af', kom op mannen het is 2017, beetje bijblijven hè.

Zo gezegd, zo gedaan, hij maakt de afspraak. Het is zo'n routineklusje geworden, dat ze dit tegenwoordig zelfs gewoon bij de huisarts doen. Dit ging ons alleen een beetje te ver, dus hij ging toch naar de uroloog.

Op de dag dat onze kleuter huilend afscheid nam van de kleuterjuf om naar groep drie te gaan, gingen wij direct daarna door naar het ziekenhuis. Ik weet niet of het lag aan de emotie waar ik nog in zat van het afscheid of dat het me ineens te echt werd, maar ik kreeg het heel benauwd. We reden de parkeergarage in en ik dacht alleen maar, we moeten dit niet doen, we moeten terug, dit is een fout! Maar ja, ga ik nu laatste moment mijn man over de zeik helpen? We hebben samen deze keuze bewust gemaakt, maar ja dat waren wel allemaal praktische redenen. Emotioneel deed het me toch meer dan ik dacht.

Samen liepen we de afdeling op en al zoekend naar waar we moesten zijn, vlogen er ineens twee deuren open: meneer! En weg was hij....

Ik mocht niet mee. Daar stond ik dan, geen kus gegeven, geen succes kunnen wensen, niet elkaar nog even aankijken of hij het zeker wist.  Ik kreeg een lichte paniekaanval: waar zijn we mee bezig! Huilend belde ik een vriendin, die me gelukkig kalmeerde. Het voelde zo definitief, de optie was voorgoed weg, waren we niet te snel geweest?

20 minuten later wandelde hij naar buiten en dat was het dan. Zijn vrienden vol bewondering, sommige vol afschuw, andere op ideeën gebracht. 'Waar gaat die spuit in!!???', alle mannen in paniek en pijnlijke gezichten😱. Ik kan het dan niet laten om ze even te herinneren aan wat er bij vrouwen allemaal gespoten, geknipt, geduwd en getrokken wordt... 🤣 

Soms heb ik er nog een beetje moeite mee, ik probeer er maar niet te veel bij stil te staan. Wij weten allebei waarom deze keuze is gemaakt, maar mijn gevoel is het daar nog niet helemaal mee eens. Wat dan weer erg dubbel is, want ik ben zo blij als ik weer wat mijn eigen ding kan gaan doen en de kleintjes wat groter zijn.

Nou ja, het duurt een maand of drie voordat het zijn werk gaat doen. Dus we zijn er nog niet 😉