Slaap, nondeju, slaap!

Naast dat ik hele leuk baby's krijg, zijn ze het eerste jaar ook gruwelijk lastig. De oudste twee zijn nu super makkelijke kinderen en iedere keer als ik andere moeders hoor mopperen en klagen, ben ik happy dat ik daar allemaal geen last van heb. Maaaaar ik krijg het dubbel en dwars voor mijn kiezen dat eerste jaar (met uitloop naar het tweede).

Die derde, dat zag ik helemaal zitten en wat hoorde ik veel: 'oo heerlijk zo'n derde', 'een toetje is het', 'dat is zo genieten'! Ja allemaal leuk en aardig, totdat je weer zo'n anti-slaper krijgt! Korte geschiedenis van de andere twee:

Kind 1: veel krampen, veel frustratie, temperamentvol kind, flesweigeraar, eczeem, aan de puffer, bleek koemelkallergie te hebben en moest minstens 20 minuten kei hard krijsen voordat hij in slaap viel. En dat duurde even voordat we daar allemaal achter waren, want meneer jengelde niet, of jammerde, nee die ging volle bak, longen uit zijn lijf. Hoe ouder hij werd/wordt hoe makkelijker, vanaf 1 jaar ging het steeds beter en nu is er van dat alles weinig meer over en is het een heerlijk mannetje wat gewoon zijn ding doet en lekker naar bed gaat, zonder gedoe.

Kind 2: een stuk makkelijker, pikte alles snel op, maar wilde niet alleen zijn en had veel angst. Als je eerst een kind hebt gehad wat in slaap moet krijsen, dan ga je er toch een beetje van uit dat dat bij nr. 2 ook zo werkt. Niet dus, dat huilen ging tot kotsen door, maar slapen ho maar. Als wij in de kamer bleven staan was het goed, maar dat kon soms 1,5 uur duren. Daar had ik echt geen zin en al helemaal geen geduld voor iedere avond. Ze kon heel snel praten en rond haar 1 jaar werd ons duidelijk dat ze ergens heel bang voor was, bleek dat ze 'iemand' zag (maar dat is weer een heel ander verhaal). Dus bij haar broer op de kamer gelegd, nooit meer een vuiltje aan de lucht.... Nu een heerlijk meisje, dat 's avonds gewoon lekker op tijd naar bed gaat, zonder gedoe.

Iets in mij hoopte stiekem dat we dit bij nr.3 dus niet zouden treffen en als dat wel zo was dan zou ik er gewoon niet zo'n punt van maken. Dan maar bij ons in bed of beneden, ze worden vanzelf groter en het lost zich vanzelf wel op. Hoe hilarisch is het toch, dat je zoveel vergeet....

Eerste 4 maanden van kind nr.3 gingen prima, ze was 's avonds vaak onrustig, maar we knuffelden en liepen wat rond, ze sliep vaak tussen ons, maar ze was in ieder geval stil en het ging allemaal best. En toen werd ze ziek, krampen, buikgriep, koorts, tandenellende...was het ene voorbij, kwam het andere, gek werd ik er van. Een uitputtingsslag...

Deze lijkt ook wat meer op haar broer, temperamentvol, gefrustreerd en volle bak schreeuwen. Dat ziek of onderweg zijn heeft lang geduurd en weer was ik avonden zoet met haar in bed krijgen. Het probleem is dan dat je continu twijfelt of ze ergens last van heeft of ze gewoon iets af aan het dwingen is.

Structureel slaaptekort is killing en al je goede voornemens en pedagogisch verantwoorde oplossingen verdwijnen op een gegeven moment onder die deken van vermoeidheid. Je staat op standje overleven.

En de oplossing was zo simpel! Ik heb laatst een campingbedje bij haar zus op de kamer gezet en wat denk je? Ze slaapt gewoon. Ze valt in slaap zonder huilen, komt 's nachts niet meer, ik weet niet wat me overkomt en begin me steeds meer mens te voelen. Die van mij hebben blijkbaar gewoon behoefte aan gezelschap en ik vind het allemaal best, als er maar geslapen wordt! We zijn nu over de magische 1 jaar grens heen en ik lieg niet als ik zeg dat ik daar echt naartoe heb geleefd. Hang de vlag maar uit!