Oh no! Een kliekje!

Kliekjesgedrag, ik haat het… Als kind gaf ik er al niet veel om. Ik kon met iedereen wel opschieten en fladderde vaak tussen ‘kliekjes’ door. Op een of andere manier ben ik anders geprogrammeerd, als iedereen rechts een kliekje vormt dan ga ik automatisch links. Dit is (was) geen bewuste keuze, maar ik betrapte mezelf op een gegeven moment op dit gedrag. Ik voel ook geen behoefte om bij die groep aan te sluiten.

Dit werkt prima voor mij, why change something that works for you? En dan krijg je kinderen…. Dat gaat de eerste jaren allemaal prima, maar op het moment dat je in het schoolpleinleven stapt wordt dit dus wel een dingetje. Het schoolplein, clubjes, etc., het wemelt er van de kliekjes. Éen van mijn eerste keren dat ik op het schoolplein stond te wachten, hoorde ik een aantal moeders serieus met elkaar bespreken (stel je ook even het kringetje er bij voor en de ontevreden gezichten) dat het toch hun hardloopclubje was, zij hadden het opgestart en waarom moesten er nou ineens steeds andere bij. Of de eerste keer dat ik meeging voor een schoolreisje. Naïef als ik was liep ik gewoon naar de tafel waar de andere moeders zaten en gaf ze een hand en ging er bij zitten. Er viel een ware stilte en het was duidelijk dat dit toch niet helemaal de bedoeling was. Oké… en dan vinden we het gek dat onze kinderen dit gedrag ook vertonen. Ik voelde me weer als vroeger op het schoolplein.

In eerste instantie zag ik niet in waarom dit alles relevant voor mij zou zijn en trok ik lekker mijn eigen plan. Maar hoe meer ik betrokken raakte in het schoolleven en buitenschoolse activiteiten, hoe meer ik merkte dat dit dus effect had op mijn kinderen. Ik schreef mijn dochter in bij de dansles (geen seconde bij stilgestaan dat ik hier anderen bij moest betrekken), komt ze in een groepje waarbij alle kindjes ingeschreven waren met ‘een kliekje’. Gevolg, binnen de dansgroep waren er al kleine groepjes gevormd en mijn dochter moest in haar eentje haar plaatsje zien te veroveren. Nu zat ze daar totaal niet mee, maar voor mij was het een bewustwordingsmoment.

Bij de kindervakantieweek, voetbal, klassenuitjes, wederom hetzelfde verhaal. Inmiddels is het me wel duidelijk: ik moet toegeven aan het kliekjesgedrag. Niet zozeer voor mezelf, maar omdat ik het zo zielig vind dat mijn kinderen steeds alleen ergens binnenkomen of naartoe gaan.

Het zoveelste principe wat ik aan de kant gooi sinds dat ik kinderen heb, men…wat wist ik het allemaal goed en wat ging ik het toch anders doen (lacht even heel hard in zichzelf). Tja, alles voor de kinderen hè ;)