Kunnen we de wereld een beetje mooier maken?

Onderweg naar huis, geniet ik van mijn kids die voor de verandering eens in slaap zijn gevallen in de auto. Ik kijk naar die vredige koppies en luister naar de radio.

Op dat moment hoor ik het bericht van Savannah en Romy, beide 14 jaar, kinderen eigenlijk nog. Ik heb af en toe de neiging om in mijn eigen cocon te zitten, ik hoor nieuwsberichten wel maar niet alles komt echt binnen. Dit bericht kwam binnen, en hard ook. Intens verdrietig nieuws, het leven was pas net begonnen voor deze meiden en het is nu op een gruwelijke wijze van ze afgenomen. Mijn hart huilt en ik kan alleen maar proberen te begrijpen wat ouders doormaken. Het is de nachtmerrie van iedere ouder.

Ik kijk weer naar die koppies op de achterbank, pure, mooie gezichtjes. Zij hebben nog geen idee van hoe verrot de wereld kan zijn. En ik vraag me af: hoe bescherm ik mijn meiden hiertegen? Je wilt dat ze de wereld kunnen ontdekken op hun manier en ze vrijlaten waar mogelijk. Dat ze de wereld beetje bij beetje ontdekken, verliefd worden, dromen van alles wat ze willen gaan doen, gek doen, boos zijn, ruzie maken en weer vrolijk doorgaan.

Ik heb zelf gekke dingen gedaan op die leeftijd en gelukkig altijd heelhuids thuisgekomen, ik geloof er ook in dat kinderen de ruimte moeten krijgen om zelf de wereld te ontdekken en ervaringen op te doen. Maar na dit bericht wil ik ze het liefst opsluiten in een gouden kooitje in de kast en ze nooit meer laten gaan.

Ze gaan groter worden en er gaan steeds meer momenten komen waarop ik ze los moet laten. Soms slaat de paniek even toe en dan stel ik me gerust met de uitspraak van mijn oma: 'Er zijn gelukkig meer mensen met goede bedoelingen dan kwade bedoelingen op de wereld' en daar houd ik me aan vast. Zo kunnen we met elkaar de wereld een stukje mooier maken en houden.